Zeven vogels vliegen te pletter tegen zeven ramen in zeven seconden. Er is iets grondig mis. Dit is een teken en Ray weet meteen dat hij het uiterst serieus moet nemen. Hij besluit zichzelf op te sluiten in zijn kamer en de luiken gesloten te houden tot hij een wereldschokkende speech heeft bedacht. Alleen in zijn kamer kruipt de gekte onder Ray’s huid, maar ook het genot, het vuur en de woede. Het dreunen van de vogels tegen de ruiten galmt door zijn kop als een ritmische hartslag die transformeert in een harde beat. Met het aanzwellen van de beat groeit Ray buiten zichzelf. Zijn gedachten worden steeds radicaler en langzaam verliest hij de controle.