Een vrouw zit in een blauwe capsule en typt een brief aan een naamloze vertrouweling. Haar woorden vliegen over het scherm en haar stem zweeft in de lege ruimte. Ze zingt wat ze niet kan opschrijven en schrijft op wat ze niet kan zingen, altijd op zoek naar de juiste invalshoek. Wat ontstaat is een roep in de leegte, een poging om af te stemmen, en een worsteling om de juiste woorden.  

— Een muziektheaterstuk dat een eenzijdige correspondentie volgt tussen een aanwezig lichaam en een afwezig lichaam. Het verlangen om over een grote afstand te communiceren wordt een daad van wilskracht, een adrenaline doorspekt spel dat de grens tussen het echte en het ingebeelde vervaagt.  

Dit werk combineert stem, muziek en getypte tekst om verlies, waan en de moeite die we doen om betekenis te creëren in het licht van afwezigheid te verkennen.