Een vreemd wezen nodigt je uit om haar problemen te bagatelliseren. Ze huilt mee, hunkerend naar je lach, je applaus en bovenal je medelijden. Haar stem trilt terwijl ze door verschillende stemmingen navigeert – ze hunkert ernaar begrepen te worden, maar gedijt op haar eigen vervreemding. Haar excentrieke ensemble echoot haar klaagzang. 

 Terwijl de muziek zich ontvouwt, doet de logica van deze wereld dat ook. Wat ontstaat is een sonisch absurdistisch theater. 

Deze voorstelling gebruikt stem, geluid, tekst en lichamelijkheid om de performativiteit van verdriet, catharsis en vervreemding te verkennen. Met gelijke doses satire, grilligheid en oprechtheid ontpopt de clown zich als een extreem poëtische reactie op de pijn van het leven: een afwijking van de normale levenshouding.